Φανή Γκουτζέρη

Ο ήλιος δεν είπε καλημέρα

Απόβραδο που κίνησες για το στερνό ταξίδι

τ' αηδόνια στις βουνοκορφές σώπασαν τον αέρα

έφυγες με των αστεριών το τελευταίο ασήμι

κι ο ήλιος που ξημέρωσε, δεν είπε καλημέρα.

Και τί να πει στη μάνα σου, της νιότης σου θρηνώντας

την ομορφιά και το βαθύ γαλάζιο σου το βλέμμα

που απόκαμες και ξάπλωσες στη μάνα γη ζητώντας

του Παραδείσου το κορμί και τ' ουρανού το αίμα.

Ποια καλημέρα να του πει του φίλου σου εκείνου

που η κραυγή κι η οδύνη του βούιζε σαν το κύμα

σου 'πε, «μη φεύγεις αδερφέ στον πηγαιμό του θρήνου»

μα για το δρόμο σ' άφηνε τσιγάρα μες το μνήμα.

Και πως την πλάση ολάκερη να την καλημερίσει

που είναι ζεστός σου ο καφές στου τραπεζιού την άκρη

και στην αυλή το γέλιο σου νομίζω θ' αντηχήσει

στου μισεμού σου τον αχό, δεν μου 'χει μείνει δάκρυ.