Η
μικρή μου Ελένη
Αφιερωμένο στην
μικρή μου Ελένη
Ψυχούλα μου·
από την πρώτη ανασαιμιά σου έμοιαζες
φιλντισένια
και γεύτηκα το πιο λευκό της γέννας το
ασπράδι
και σαν επαίτης τα μαλλάκια σου να δω μου
μεταξένια
να κόψω απ’ των αστεριών το πιο γλυκό τους
χάδι,
θα μάσω όλο το πορφυρό των όστρακών μου
χρώμα
στα πιο βαθιά του γαλανού θα ψάχνω κάθε
δώμα.
Έχεις τα μάτια της αυγής τ’ Αυγερινού τη
μέρα
παραδεισένιο άγγιγμα λευκός μου αποσπερίτης
γέμισες με χρυσανθούς την όποια μου
καλντέρα
και μοιάζω στο μεγάλο σου μικρό μου
ξωμερίτης,
που ροδαμούς ο κόσμος σου κι εγώ ανθού ο
σπόρος
ο πηγαιμός σου αγιόχρωμα και του λευκού ο
πόρος.
Της γεννησιάς σου η ώρα κι αν έφερε
γεννήματα
στη γης φυτρώνουν πια παντού γλυκομηλιές
γλυκά κεράσια, ρόδα σου, των δέντρων
γλυκονήματα
κι απ’ τα γαρδέλια μάτια μου γλυκάναν κι οι
φωλιές,
οι μέλισσες τριγύζουνε τα που γλυκά φιλιού
δεν φτιάχνουν οι κυράδες πια γλυκό του
κουταλιού.
Τα δυο μικρά σου ποδαράκια μοιάζουν μου
φεγγάρια
ξυπόλυτα στο γαλανό που παίζουν με τ’
αστέρια
τ’ αγγελωτά τριγύρω σου σε άσπρα συναξάρια
τα τρυφερά σου τα μαλλιά στολίζουν περιστέρια,
το που απλό χαμόγελό σου κάνει μου ασημένιο
μ’ αβερτοσύνη κέντημα μοιάζεις
καντιφεδένιο.
Θα στρώσω σου τραπέζι μ’ ένα ποτήρι θάλασσα
κάθε φαρέτρα μ’ ασημιά, κάθε χρυσός σε θήκη
σου έχω φτιάξει Βίγλες που από καιρό τις
μάλασσα
το όνομά σου είναι
φως, κι η ομορφιά σου Νίκη,
και σαν βυζάστρα φέρω σου των αστεριών το
γάλα
και θα μ’ εδώ να δείχνω σου πώς όνειρα
μεγάλα.
Ψυχούλα μου·
θα στρώσω σου στον πηγαιμό αστέρια από
φιλύρα
που φτερωτά τα βήματα κι αετούσα η σκιά σου
οι άγγελοι στον ύπνο σου γλυκά θα παίζουν
λύρα
και τ’ αστερόπουλα φιλιά, θα παίζουνε σιμά
σου,
και ζήτησα απ’ τ’ αγγελωτά το χέρι σου
κρατάνε
κι οπού γλυκά μου είπανε, οι άγγελοι,
αγγέλους δεν φυλάνε.
Ψυχούλα μου· μικρό κεράκι μου, πολύ μου
φως,
μικρή μου Ελένη· Μεγάλη μου αγάπη!
