Κατερίνα Γερογιάννη

Τα χρώματα της νύχτας

Γεννιούνται οι θεοί κι αργοπεθαίνουν πάλι
μέσα στη σύγχρονη νύχτα των αιώνων
φοράνε κάποιας παρακμής το μαύρο σάλι
και χλευάζουν των απέραντων χειμώνων…

Και ντύνονται οι μέρες κι όλες οι ώρες γκρι
λεχώνες και μοιρολογήτρες που ζωή δεν είδαν
κι οι άνθρωποι ανωφέλετοι, απλώς περαστικοί
μονολογούν για τ’ άδικο που πάνω τους το πήραν.

Το μαύρο, αφώτιστο από μία σπίθα μόνο
θα μαρτυράει, πως για να λάμψει η ζωή
θέλει μαχαίρι και μελάνι, και φωνή και πόνο
και χίλια πρωινά αξημέρωτα, για να ‘ρθει μιαν αυγή…

Που θα σβηστούν της νύχτας, αόρατα τα χρώματα
το μαύρο, το μαβί, τ’ αδιάφορο και το φριχτό
και να ‘ρθει το χρυσό, το πράσινο και το λευκό
να ζωντανέψουν, των θεών τα ασώματα.