Κοσμάς Αθανασιάδης

H φωνή της συνείδησης

Η φλόγα τρεμοπαίζει στο καντήλι, είναι η ώρα προσευχής

και η ψυχή αντανακλά μέσα απ’ το ανθογυάλι

γαλήνιο αναζητά, απάνεμο ακρογιάλι

να γίνει η εκπλήρωση μιας θεϊκής ευχής.

Μα ξάφνου, ακούω μια φωνή που τη σιωπή πληγώνει

ανατριχιάζει το κορμί και την καρδιά παγώνει

είναι η φωνή της λογικής, μέσα απ’ τα σωθικά μας

να τείνουμε προς το ηθικό, αγνή να’ ναι η καρδιά μας.

Για κάποιους είναι λύτρωση, για άλλους τυραννία

πολλοί την πνίγουν μέσα τους και ζουν στην ανομία

λευκή είναι η συνείδηση, όπως τα περιστέρια

γι’ αυτό στη γη θα σέρνεσαι, ή θα κοιτάς τ’ αστέρια.