Παναγιώτης Άγγελος

Ο ήλιος δεν είπε καλημέρα

Να γελάσω, ή να γελαστώ σ’ ένα δειλινό;

Σπαραγμού ακρόφοβος για τον καιρό μας

‘κείνη δα ψηλά η ουράνια σιωπή

ψεύτρα στον αγέννητο σκοπό μας.

Κρυφή και άφυλη η ζωή σαν παιχνίδι κουρδιστό

στέκει σ’ ηλιαχτίδα σκονισμένο σ’ ένα δωμάτιο μικρό,

στέκει ο ήλιος αψηλά χωρίς μια καλημέρα να μας πει

μονάχα κερνά της πεθυμιάς, γλυκόπικρό κρασί.

Μα μην γελιέσαι Περσεφόνη μου

τούτος ο κόσμος μια σταλιά δεν φτιάχτηκε για σένα

μυριάδες δες ψυχές, στέκουν στο πουθενά.

Δίπλα στου Άδη την φωτιά ψάχνουν τον ήλιο στην σκιά

μπρούσκο ποτίζουν την στεριά για να μαράνουν τα λουλούδια,

σε μια κατάρα φανερή ψάχνουν μιαν άχρωμη ευχή

σε τάφους πάνω παιδικούς, χαρούμενα να βρουν τραγούδια.

Τούτο δα το μυστικό που τους θνητούς έχει γεράσει

και ‘κείνο το ανάθεμα που το ‘καμε δικό μου.

Θεός αν είσαι, μην βγει αληθινό…