Χρήστος Καρανίκας

Έσσεται ήμαρ

Και θα μαυρίσουν οι ουρανοί με σύννεφα από τέφρα
και θα πνιγούνε τα πουλιά από άζωτο και θείο
και λίγο πριν αφήσουνε για πάντα τα ουράνια
με την στερνή τους την πνοή θα κράζουν «Έσσεται ήμαρ»

Και θα σχιστούνε τα βουνά και θ’ αναδεύσει η λάβα
εξαϋλώνοντας ότι βρεθεί μπροστά στο πέρασμα της
και έντρομα τα ζωντανά θα τρέχουν να σωθούνε,
άσαρκα θα σπαράζουνε στο χώμα «Έσσεται ήμαρ»

Τότε θα βγάλει προσευχή κάθε βλάσφημο στόμα
μήτε να τρέξουν θα μπορούν μήτε και να κρυφτούνε
από τα μάτια του θεριού και απ’ τα γαμψά του νύχια
και μέσα σε άναρθρες κραυγές θ’ αρθρώνετε «Έσσεται ήμαρ»

Και θα ‘ρθει η μέρα η στερνή η τελευταία μέρα
που θα κριθούν οι ζωντανοί μα κι οι νεκροί ακόμα
μακάριοι οι τω πνεύματι πτωχοί, αλλά όσοι νοούνε
πρέπει ν’ ακούσουνε, το φως φωνάζει, «Έσσεται ήμαρ»