Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Καθαρόαιμη του ήλιου κόρη

Πώς το γαλάζιο τ’ ουρανού της να γευτώ

και τι αρώματα να της χαρίσω να βυζάξει,

πώς των αγγέλων προσευχές να δανειστώ,

και χάρη να ζητήσω της τα ουράνια να κοιτάξει.

Καθαρόαιμη του ήλιου κόρη γλαυκομάτα

και του θεού ροδόχτιση και πέργιαλη βουκέντρα,

γυαλοκοπούν τα χείλη σου στον ήλιο σαν βιγλίζουν

κι οι προσευχές σου πρόσχαρες στον άνεμο στρουφίζουν.

Πως να σε ειδούν τα μάτια μου ψηλή και λυγερή

να τραγουδάς των ύμνων σου τους ασημένιους κρίνους,

πως να δωρίσω μου τολμήτερα τη γνώση χρυσωτή

και των γαλάζιων γόνων τη σιωπή σαν πλημμυράς με οίνους.

Καθαρόαιμη του ήλιου κόρη αστρομάτα

μην λυγίσεις στων οχτρών την μάταιη τη στράτα,

που θελουν σου κακό, των άστρων πολυτεκνούσα,

πογύρνα μάτια στο παρελθόν και λάμψε σου τα λούσα.

Πως να θεριέψω τες γραμμές και τα της γλώσσας μυστικά

και των θεών τα όνειρα στ’ αυτί να ψιθυρίσω,

πως να σκεπάσω μου τούτο το φως και να τ’ αφήσω

που έθρεψε ψυχή αιώνια και μου ’δωσε φτερά.

Καθαρόαιμη του ήλιου κόρη και γιορντάνι

μαΐστρες σχήματα και φως στο νου σου κλείσε,

καμιά θωριά που γέννησες δεν ζει για ν’ αποθάνει

είναι της μοίρας σου γραφτό, θεού παιδί να είσαι.