Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Μεσοφέγγαρη αγάπη

Σ’ είδα να στέκεσαι στου όρμου τ’ ακρωτήρι

πάνω σ’ ολόλευκη του φεγγαριού τη στράτα,

μπουρούχες να βουίζουνε στα στήθια σου τα μπλάβα

σαν γνέφεις αλαρμή στων αστεριών κοντήλι.

Σ’ είδα να στέκεσαι εκεί σαν μενεξένιο ρόδο

να πλέκεις όστριες στα των νησιών μαλλιά σου

κι ανθούς γαρούφαλλα, κοχύλες απ’ τον μόλο

που τις πλεξούδες χρύσωναν και τη γλυκύ μορφιά σου.

Σ’ είδα κι αγκύστρωνε ο νους πολλά τ’ αρώματά σου,

δυο πόδια δροσερά με χτένια σε ακροδέες

να πλέκεις λόγια δυο, κρυφά σαν τη ματιά σου

κι αγάπες μεσοφέγγαρες σε στράλια που ’ν΄ ωραίες.

Το μέτωπο έχεις αλαφρό και λεύτερο το βήμα,

μαδάς ανθέων τις σιωπές και τις κρυφές κατάρες

σαν πάφλαζαν οι μνήμες μας ολούθε κι οι λαχτάρες

και φώναζες ψιθυριστά στην άμμο και στο κύμα.

Σ’ έχει ακούσει ο άνεμος τα βράδια πως φιλάς

πως τρέμεις στη σκιά και τα σεντόνια δένεις

σαν λες το σ’ αγαπώ και κλαίς γιατί  είν’ αλήθεια

λαξεύοντας στο άπειρο των αστεριών τα δίχτυα.

Κι ήσουν τραγούδι που ξετύλιγε μια δροσερή φωτιά

στο σώμα σαν εφόραγες τα χάδια της νυχτιάς

και κράταγες μονάχη σου τ’ ανύσταχτο φεγγάρι

σαν τοσοδούλα έστεκες φτερό κι ατέρμονο κοράλλι.