Παναγιώτης Άγγελος

Να γυρίσουμε μ’ ακούς;

Να γυρίσουμε μ’ ακούς;

Στο ήμερο φως, στην ίδια ανάσα της άσπρης πέτρας

να τριγυρνούμε με πόδι ξυπόλητο ψηλά στον ουρανό

και με τα χέρια σιγαλιά στην γη θα πλέκουμε φεγγάρι.

Κάτω στα βάθια της ψυχής μονάχα εκεί

να μας βρει γαλάζια η θάλασσα να παίζουμε μαζί της,

μπροστάρηδες να βάφουμε ναούς κι αγάλματα

και κρυσταλλένιο να πίνουμε νάμα απ’ τα βουνά.

Μια θα ‘ναι η γη για μένα, μια για εσένα

ένα μεσημέρι που ο παράδεισος της πύλες του θ’ ανοίξει

και γλυκοστάλαχτες θ’ ακουστούνε οι φωνές αγγέλων

να τραγουδούν το ωσαννά και τα κρυφά βαγγέλια.

Μέσ’ στον καρπερό κάμπο του γυρτού δέντρου

στα κόκκινα μέσα τα λούλουδα που θα μνέουν προσευχές

εκεί που στέκετε ο ήλιος νιός, με τις πληγές στα χέρια

στην φούχτα που κρατά, μέντα και βασιλικό.

Γι’ αυτό σου λέω, πέτα τα ρούχα από τις θυμησιές

φόρα λευκό σου πυροφόρι στα χέρια σου που το κρατάς

να ‘χεις να ράβεις λέξεις όμορφες, λέξεις μενεξεδένιες

να πραγαλιάζεις την ψυχή σου κι όλα σου τα ιερά.

Έτοιμοι να ‘μαστε θα πρέπει

όταν οι ίαινες  θα ρυάζουν την ελιά και το ψωμί

όταν θ ανοίξουν τα κελιά  για να ‘βγει έξω το σαράκι

να πολεμήσουμε, εγώ κι εσύ,  μαζί για τους αιώνες.

Κι αν κόρες τρείς θα πληγωθούν

κι αν τον Πατέρα μας ματώσουν

και αν ψυχές μας δεν θ’ αναστηθούν…

Μονάχα εμείς θα φταίμε μ’ ακούς; Μονάχα εμείς.